مرد ماجرا

مانده‌ام. جایی نرفته‌ام. نه اینکه چون حس نمی کنم دیگر به اینجا تعلق ندارم، چون با خودم فکر می‌کنم؛ شاید یک روز بال درآوردم... و حجم اتاق برای پرواز کافی نباشد.

موجود محترمی یک بار گفته بود:

”فلسفه‌ی بی‌رحمی دنیا از این قرار است که به  آدم‌هایی که تسلیم می‌شوند رحم نمی‌کند.“

حتی اگر آرام‌بخش‌ها شیرین، آبی، و شبیه اسمارتیز باشند.

هیچ لزومی نداره به کسی که همیشه دنبالش می‌گشتی، برسی! گاهی فقط باید ببینیش، بفهمی وجود داره، اون چیزایی که برای خودت بودن باید یاد می‌گرفتی ولی نگرفتی رو ازش یاد بگیری، و بگذری.

+ ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۸

تو اون موقعیت‌ها گیر افتادم که نمی‌دونم نپرسم تا فضولی محسوب نشه، یا بپرسم که بی‌تفاوتی و بی‌احساسی و قدر هد خویش را ندانستگی برداشت نشه.

دقیقا همین الان! همین وسط.

چه باید خب؟ انسان، ای موجود پیچیده؟؟

#گیرکردگان

لپ‌تاپ را بستم و با ظرف آلومنیومی نهارم از ورودممنوعِ آزمایشگاه به سمت مایکروفر زدم بیرون. وانگهی، سر در جیب مراقبت و بحر مکاشفت ظرف را گذاشتم، استارت را زده و  ۲ دقیقه زمان دادم. چند ثانیه نگذشته بود که دود از مایکروفر درآمد و من: ؟_؟ آهان درش مقوایی بود. |:
با اینکه سریع نجاتش دادم و بیشتر در حد همون دود و تحدید بود ولی غذام رایحه‌ای به لطافت سگ به خود گرفت.

+خوب شد کسی اون لحظه اونجا نبود، به خصوص عمه‌م (وگرنه هم‌کلاسی و ترم بالایی و استاد و دیگران به درک). |: